Być wędrownikiem to niemała sztuka, a dostępna tylko dla tych, którzy maja prawdziwie harcerską postawę.

Wędrownikowi nie wystarczy znajomość miejsca zamieszkania, wędrownika ciekawi świat, wędrownik patrząc w swą przyszłość pragnie odnaleĽć własną ścieżkę.
Wędrowanie to znacznie więcej niż przemierzanie kilometrów czy wytrwałość fizyczna. To sztuka wchłaniania życia, które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica współodczuwania przyrody i człowieka.
Wędrówką nie będzie przyśpieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu, skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca. To wczucie wędrownik łatwo odszuka w sobie.

Wędrownik - jest zawsze gotów nieść pomoc.
Wędrownik - bardziej niż jakikolwiek inny harcerz jest przyjacielem całego świata.
Wędrownika ciągnie siła nieprzetarta w dal na coraz to nowe, nieznane szlaki, nie pozwala mu zastygnąć w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno.

Wędrownik - spostrzega uroki życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdzie, gdyż odkrywa to, czego inni w pozornej monotonii codzienności dni dopatrzyć się nie umieją.
Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie nie wydeptanych ścieżek.
Wędrownik - stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście, tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny.

Drogę jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim.